NATALIA HABRAJSKA
Choroba kociego pazura to bakteryjna choroba odzwierzęca wywoływana najczęściej przez bakterie bartonella henselae, oraz rzadziej przez bartonella clarridgeiae, które są przenoszone głównie przez młode zaniedbane czy wychodzące na dwór koty. Do zakażenia dochodzi najczęściej w momencie zadrapania, ugryzienia czy polizania uszkodzonej skóry przez kota będącego nosicielem wirusa. Choroba dotyka najczęściej dzieci i młodzież do 15 roku życia, ze względu na to, że to właśnie one najbardziej lubią bawić się ze swoimi pupilami, czy obcymi kotami spotkanymi na ulicy, dlatego też są najbardziej narażone na ewentualne zakażenie choroba kociego pazura oraz na rozwój objawów choroby. Warto również dodać, że człowiek nie jest w stanie zarazić nią innej osoby, dzięki czemu choroba nie rozprzestrzenia się. Choroba została po raz pierwszy opisana w 1889 przez Henri Parinauda.
Objawy choroby mogą początkowo przypominać objawy choroby alergicznej lub pokrzywki. Po kilku dniach od zadrapania pojawia się grudka lub pęcherz. W niektórych przypadkach miejsce zadrapania staje się nieznacznie gorące, skóra wokół niego jest zaczerwieniona, swędzi, a rana trudniej się goi i ropieje. Po około dwóch tygodniach dochodzi do powiększenia jednego lub rzadziej kilku okolicznych węzłów chłonnych. Najczęściej są to węzły szyjne, pachowe lub pachwinowe. Obserwuje się ich obrzęk i tkliwość, a skóra nad węzłami daje się łatwo przesuwać i jest bardziej wrażliwa na dotyk. Powiększone węzły chłonne mogą być trudne do zlokalizowania przez samego chorego, a łagodne objawy mogą zostać niezauważone. U niektórych osób od razu pojawia się również gorączka, zwiększone zmęczenie lub senność. Może występować ciągły lub przerywany ból podbrzusza lub ból pleców, dlatego też wiele osób myli pierwsze objawy, jakie daje choroba kociego pazura, z objawami grypy, przeziębienia, bólami menstruacyjnymi lub bólem nerek. Wszystkim wymienionym symptomom towarzyszyć może czasami ból głowy czy problemy z koncentracją. Choroba kociego pazura może być szczególnie mylnie interpretowana w okresie jesienno-zimowym, gdyż daje podobne objawy jak angina i większość infekcji wirusowych lub bakteryjnych.
Choroba kociego pazura najczęściej ma łagodny przebieg, może mu towarzyszyć stan podgorączkowy, gorączka, brak apetytu, złe samopoczucie, bóle głowy, brzucha, mięśni czy stawów. W skrajnych sytuacjach gorączka wiąże się z wystąpieniem zropienia węzła chłonnego z wytworzeniem przetoki, pojawia się zespół Parinauda, zajęcie siatkówki i nerwu wzrokowego, które w najgorszym wypadku mogą nawet doprowadzić do ślepoty. Groźnym powikłaniem może być zapalenie mózgu, zapalenie kości i szpiku, rumień guzowaty czy zapalenie płuc i opłucnej.
Przebieg choroby kociego pazura jest zaostrzony, gdy pacjent ma obniżoną odporność lub choruje na choroby przewlekłe czy nowotworowe. Może ona przebiegać intensywniej także u kobiet w ciąży, osób starszych, małych dzieci lub pacjentów po przebytych zabiegach chirurgicznych w okresie rekonwalescencji. W większości przypadków choroba ustępuje nawet bez leczenia w ciągu maksymalnie 6 miesięcy.
Ze względu na fakt, iż choroba kociego pazura jest chorobą bakteryjną, najczęściej zachodzi potrzeba włączenia właściwej antybiotykoterapii. Długość leczenia antybiotykiem, w przypadku łagodnego przebiegu choroby, wynosi zazwyczaj około dziesięciu dni. Jednak wszystko zależy od kondycji chorego i samego przebiegu choroby. Można również stosować leczenie objawowe, w przypadku stanów podgorączkowych lub gorączki można stosować preparaty na bazie paracetamolu lub ibuprofenu. Na powiększone węzły chłonne zaleca się zimne kompresy czy wilgotne okłady.
Aby zapobiec chorobie kociego pazura, należy unikać kontaktów z obcymi, dzikimi kotami, oraz dbać we właściwy sposób o higienę swojego pupila w domu.
